داروهای ضداضطراب معمولا زمانی تجویز می‌شوند که فرد اضطراب شدید و مداوم داشته باشد، یعنی دچار اختلال اضطرابی باشد. انجمن اضطراب و افسردگی آمریکا این داروها را به 4 دسته تقسیم می‌کند: 1- مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین یا SSRIs: این داروها خاصیت ضدافسردگی دارند و پزشکان می‌توانند برای درمان اضطراب نیز آن‌ها را تجویز کنند، مانند سیتالوپرام و فلوکستین. این داروها اعتیادآور نیستند. 2- مهارکننده‌های بازجذب سروتونین- نوراپی‌نفرین یا SNRIs: این داروها برای درمان افسردگی و اضطراب و دردهای مزمن تجویز می‌شوند، مانند دولوکستین و ونلافاکسین. 3- داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای یا TCAs: این داروها نیز خاصیت ضدافسردگی دارند، مثل آمی تریپتیلین. پزشکان معمولا به جای TCAs داروهای SSRIs را به دلیل عوارض جانبی کمتر تجویز می‌کنند. 4- بنزودیازپین‌ها: این داروها آرام‌بخش هستند و علائم فیزیکی اضطراب، مثلا انقباض عضلات، را کاهش می‌دهند، مثل آلپرازولام و دیازپام. بنزودیازپین‌ها اعتیادآور هستند.
